ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ
ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ
ΞΕΡΟΥΝ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ
ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΒΟΥΝΑ
Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΤΗΣ ΓΙΟΣ
ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑ
ΕΝΑ ΜΙΣΟΣΒΗΣΤΟ ΦΩΣ
ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ
ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΘΕΟΣ
ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΛΙΓΟ
ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ
ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΑΧΟΣ
ΜΕΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΘΑ ΖΗΤΙΑΝΕΥΕΙ
ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΔΙ
ΘΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ
ΘΑ ΚΛΑΙΕΙ ΤΗΝ ΑΥΓΗ
ΘΑ ΙΚΕΤΕΥΕΙ
ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΝΑ 'ΡΘΕΙ
Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΤΗΣ ΓΙΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ
ΣΒΗΝΕΙ ΤΟ ΦΩΣ
1 comment:
Θάλασσα
Απαλή γαλάζια άμμος από αλμυρό νερό. Πρώτη φορά που ακούμπησε στα ακριβά γόνατα άφησε την ασφυκτική αίσθηση που αφήνει το παγάκι στο λαιμό. Κι έπειτα την πικρή γεύση του ανυπόφορου παράπονου της ραγισμένης ανυπαρξίας μου στο λαιμό. Από τότε κάθε φορά που η γεύση σου, το απαλό σου χάδι στα γυμνά κομμάτια του λευκού δέρματος, το φιλί σου στα άχρωμα χείλη και η εικόνα της ανυπέρβλητης στιγμής του τώρα που είχε μέσα της και φυγή και θάνατο και μυρωδιά σκόνης σαν αυτή που αφήνει το γκάζι στην άσφαλτο, ερχόταν, οι σταγόνες της ψιλής σκληρής μαγείας σου γρατσουνούσαν μάγουλο και στήθος. Όμως σήμερα, η μουσική ακούγεται διαφορετική και η θέα σου, όπως τη χτυπούν τα λαμπερά, σχεδόν χρυσά σπαθιά του ουρανού έγινε γαλανή σαν τα μάτια του. Μέσα της εκείνος αρπαχτικό της ερημιάς ντροπιάζει τα παράπονα και λειαίνει τα χαλικάκια σου και τι υπέροχα που πέφτουν όλα τα θολά μαγικά σου συστατικά με απόγνωση στο πράσινο πάτωμα αφήνοντας τη ψυχή τη σκοτεινή, στη σκιερή γωνία κουλουριασμένη να μοιάζει πιο γυάλινη και αδαμάντινη από όλα τα μέχρι σήμερα ραντεβού μας. Όλα πρωτόγνωρα. Ρουφάω τη γαλάζια άμμο κόκκο κόκκο με τα ρουθούνια ορθάνοιχτα.
Post a Comment